عصر قبل داربي از مقابل درب اصلي استاديوم آزادي گذري داشتم ،رفتم و در فضاي سبز روبروي درب اصلي، تماشاگراني را مشاهده نمودم که از شهرهاي مختلف کشور با حداقل امکانات منتظر فردا بودند . در بين آنها چند نفري از دورترين نقطه ايران، شهر زاهدان با طي 1500 کيلومتر مسير زميني خود را به تهران رسانده بودند . لهجه شيريني داشتند ،نشستيم و دقايقي را از داربي صحبت کرديم آنها هواداران پرسپوليس بودند .از سردار رويانيان گله داشتند که چرا تو جه اي به هواداران شهرستاني ندارند و براي امروز آنها باشگاه تسهيلاتي در نظر نگرفته است . با تمام سختي و نداري ها شاد بودند که فردا پرسپوليس داربي را ميبرد . شاد بودند که فردا بازي زيبائي را شاهد خواهيم بودم . شاد بودند که که فردا قرار است بازي علي کريمي را اينبار از نزديک به تماشا بنشينند .شاد بودند که وقتي به محله رضائيان زاهدان برگشتند اين چند عکسي که گرفته اند باعث فخر آنها خواهد بود . هنوز شامي گيرشان نيامده بود و چادر براي اسکان تماشاگران هم بر پا نشده بود ( چادري که قرار بود مخلوط هواداران دو تيم باشد) . امشب که اين يادداشت را مينويسم قطعا آنها در راه برگشت به زاهدان هستند شايد اصلا دل دماغي براي صرف شام نداشته باشتند .و به اين فکر ميکنند که وقتي به زاهدان رسيدند مورد تمسخر قرار نگيرند . آنها نمي دانستند دروازه بانهاي داربي هر دو وقت تلف خواهند کرد تا داور آن وسط با گوجه هاي اهدائي تماشاگر نما ها مشغول ساخت رب خواهد شد . اي کاش بازيکنان داربي ميدانستند ميان اين تماشاگران هستند افرادي که براي تماشاي اين دربي سختي هاي زيادي را به جان خريده اند . اصلا اي کاش دربي اينقدر ادامه پيدا ميکرد تا يک تيم به پيروزي برسد .اي کاش ميشد بجاي بازيکنان يازده نفر از هواداران دوتيم وارد چمن شوند و به اين بازيکنان ميلياردي فوتبال را بياموزند .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: